Aleja Baobabów to znacząca grupa drzew baobabu ścielących zakurzone drogi między Morondawą i Belon’i Tsiribihina w Menabe, regionie zachodniej części Madagaskaru. Jego uderzający krajobraz przyciąga turystów z całego świata, stając się jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc w regionie. Aleja stała się centrum lokalnych wysiłków w dziedzinie ochrony przyrody. W lipcu 2007 Ministerstwo Środowiska, Wód i Lasów przyznało mu tymczasowy status ochronny. Był to pierwszy krok w kierunku uczynienia go pierwszym narodowym pomnikiem przyrody na Madagaskarze.
Wzdłuż bulwaru ciągnie się kilkanaście drzew z gatunku Adansonia grandidieri, mających około 30 metrów wysokości – typowych dla Madagaskaru. Drzewa Baobabu, niektóre wiekiem sięgające 800 lat, znane lokalnie jako renala (malgaskie “matka lasu”), są spuścizną po gęstych lasach tropikalnych, które kiedyś obrastały Madagaskar. Drzewa pierwotnie nie wzrastały w izolacji nad krajobrazem wyschniętych zarośli, tylko rozwijały się w gęstym lesie. Przez lata, wraz ze wzrostem ludności w kraju, sukcesywnie wycinano lasy na potrzeby rolnictwa, pozostawiając jedynie drzewa baobabu, które miejscowi zachowali z szacunku dla ich wartości jako źródła pożywienia i materiału budowlanego.
Obszar ten nie jest parkiem narodowym, przez co drzewa zagrożone są dalszym wylesianiem, zanieczyszczeniami pochądzącymi z rozrastających się pól ryżowych, plantacji trzciny cukrowej i krzewów oraz pożarami lasów. Pomimo swojej popularności jako celu podróży turystycznych, obszar ten nie ma centrum dla zwiedzających ani bramy opłat, a lokalni rezydenci uzyskują niewielkie dochody z turystyki. Conservation International we współpracy z Fanamby – NGO z Madagaskaru – zainicjowała projekt ekoturystyczny, którego celem jest ochrona obszaru gospodarczego i poprawy statusu ekonomicznego lokalnej społeczności.
Źródło: Wikipedia (na licencji GNU FDL)
